Nieuws

Omarm je fouten- dans met je blunders.....

In de wereld van leren en ontwikkelen wordt veel gesproken over het verschil tussen een groei-mindset en een fixed mindset. Als je er vanuit gaat dat er maar twee manieren zijn om naar je eigen wereld te kijken dan zijn dat de twee smaken. Carol Dweck schreef er een best-seller over en ik kan me erg vinden in de dingen die ze daarin zegt. Ik durf zelfs te zeggen dat het me helpt op momenten dat ik een flinke blunder maak of ergens over pieker. Dat kan ik overigens allebei best goed. En ik kan er nog veel in leren. Dat is dus meteen een paradoxale combinatie van groei en fixed mindset.

Over die bunders wil ik het hier ff hebben. Laatst was het weer eens zover.

Ik presenteerde een cabaretfestival in Huis van Puck en was best tevreden met mezelf over hoe dat ging. Ik had lekker contact met de zaal en het lukt me goed om de deelnemers de juiste energie te bieden om een fijne voorstelling te spelen. Ik weet uit ervaring hoe spannend zo'n wedstrijd kan zijn en dan kunnen dit soort ogenschijnlijke kleine dingen een aanzienlijk verschil maken. Een lekkere aankondiging en een goede energie aan het begin van je optreden is een fijne start; de rest moet je zelf doen.

Het was een mooie avond met uiteenlopende stijlen van theater. Ik was blij dat ik niet in de jury zat, want die moest twee afvallers aanwijzen. Daarvoor trokken ze zich even boven in een kantoorruimte terug om te overleggen.

Een ruim half uur na de laatste deelnemer was de jury eruit. Ze waren het eens over wie er moest afvallen en gingen mee naar het café van Huis van Puck om de deelnemers en een groot deel van het nog steeds aanwezige publiek uit de spanning te verlossen.

Een paar minuten eerder was een van de deelnemers mij komen vragen hoe lang het nog duurde, want er moest een laatste trein gehaald worden, en als het ff kon wilden ze liever geen taxi- of greenwheels kosten op de koop toenemen. Dat kon ik me goed voorstellen, dus ik voelde sensitief als ik ben nogal wat tijdsdruk.

De jury kwam gelukkig net iets later naar beneden en ging op het podium nog even alle optredens langs met een weloverwogen en opbouwend jurycommentaar. Net voordat ze dat gingen doen gaven ze mij de namen van de afvallers door, met de vraag of ik de definitieve uitslag wilde bekendmaken. Dat vonden ze meer iets voor de presentator.

Intussen was het elf uur, ik wist dat de laatste trein over een tiental minuten zou vertrekken en dat ze het nog konden halen als ik het niet te lang zou rekken. Bovendien wist ik uit ervaring dat zo'n jury-uitslag een pijnlijk moment kan zijn voor deelnemers. Ik wilde de pleister er dus snel aftrekken.

Maar toen ging het mis. Ik trok de pleister er zo snel af dat er verwarring ontstond. Ik noemde in een sneltreinvaart (alsof ik zelf de trein moest halen) de vier namen van de mensen die door waren naar de finale. Maar deed dat zo snel dat niemand nu precies wist of ik de afvallers of de finalisten had benoemd. Tot overmaat van ramp noemde ik de laatste finalist ook nog eens Maaike, daar waar zij al jarenlang beter luistert naar haar echte naam Maartje. Best knullig als je daar een uur geleden nog een kwartier naar hebt zitten luisteren als presentator.

Ik voelde de verwarring, kon wel door de grond zakken en herhaalde nu wat rustiger de namen van de vier finalisten, inclusief de correcte naam van Maaike.

Probleem opgelost, opluchting bij de finalisten, teleurstelling bij de afvallers en een behoorlijk kritisch stemmetje in mijn hoofd. Zeker toen ik daar later vanuit het publiek een opmerking over kreeg in de trant van: "waar was jij met je hoofd?"

Terug naar het begin. Omarm je fouten, practice what you preach. Ik kan echt merken dat het mij beter lukt om dit soort draken van fouten recht in de bek te kijken. Ik heb er uiteraard nog regelmatig aan teruggedacht en naar excuses gezocht (net als hierboven) om mezelf toe te spreken dat het de beste kan overkomen. Maar waar het echt om gaat: accepteren dat je soms de mist in gaat en er met mildheid en relativering naar kijken is hartstikke moeilijk. Ik besloot er dit blogje over te schrijven en meteen een oproep te doen:

Ik ben deze avond een betere presentator geworden, dat weet ik zeker. Deze fout maak ik nooit meer. Dus heb je ooit een cabaretfestival, taartenbakwedstrijd of bungee-jump competitie met jury uitslag? Bel mij en ik maak de winnaars foutloos bekend! Wedden?

22-12: Met SMURF meer DURF!

 

Vaak is het hollen naar de finish zo aan het einde van het jaar. Zo ook nu. Nog even binnen 7 dagen twee verschillende kerstshows spelen in het theater, de nodige personeelsbijeenkomsten, smartlappenworkshop, teambuildingsdagen en nog wat klussen op maat tussendoor, terwijl ik eigenlijk tijd wilde maken om mijn plannen voor 2024 uit te werken. Niet gelukt, nog niet. 

 

Rond de kerst heb ik alle aandacht voor mijn gezin en dan heb ik ook echt even de stekker eruit. Dus het jaar sluit ik deze week af.

 

 

Dankbaarheid overheerst aan het einde van dit vreemde jaar. De wereld staat in brand, populisme groeit als kool en de kloof in de samenleving is groter dan ooit. En ik zit aan de ene kant van die kloof dan vooral dankbaar te zijn. Voor het mooie werk wat ik mag doen, voor mijn lieve en fijne gezin en voor alle fijne mensen waar ik mee mag samen werken. Dat voelt ergens wrang.

 

 

Ik heb twee gezichten, mensen die me goed kennen weten dat. Een psychiater noemde me ooit schizofreen maar wel met een knipoog dus ik vat het maar op als compliment. Die opmerking maakte hij na een playbackshow binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie waar ik toen werkte. Ik mocht die show presenteren en deed er ook nog zelf aan mee. Hij zag toen een andere kant van me die hij nog niet kende. 

 

 

Maar ik kan soms last hebben van het onrecht en leed om me heen. Ik moet me er deels voor afsluiten omdat ik niemand een plezier doe met mijn sombere gedachten over wat er allemaal niet deugt in de wereld. En het helpt ook geen zier, dus verbeter ik liever de wereld op mijn eigen vierkante centimeter. Voor mij doe ik dat door zoveel mogelijk te spelen en door aardig te zijn voor mezelf en mijn omgeving.

 

 

Ik was dinsdag bij de fantastische oudejaars van Micha Wertheim (benieuwd of die op TV net zo gaaf is als in het theater!) en ook dat inspireerde me: laten we onze humor niet verliezen. Zolang er humor is, is er hoop. Vrij vertaald naar mijn werkelijkheid: met smurf meer durf!

 

En daar ga ik in 2024 stug en SMURF ( Speels Muzikaal Uitdagend Relativerend en Feestelijk) mee verder. En met mooie plannen!

 

Zo ga ik mijn theaterlezing ‘Neem speelsheid serieus’ over persoonlijk leiderschap in combinatie met playfulness de wereld in slingeren. Omdat ik ervan overtuigd ben dat dat bijdraagt aan het werkplezier van veel mensen.

 

 

Zo ga ik door met mijn workshops playfulness zowel in-company als op open inschrijving. Om dezelfde reden, omdat het werkt. 

 

 

Zo gaan we WK Breinbruisen- creatief denken voor grote groepen- samen met topper Suzanne Verheijden (over inspirerende mensen gesproken) èn mag ik op 28 juni het geweldige event Play in Business van Irma Giling en Nancy Beers hosten- zo tof wat zij neerzetten en om daar een beetje aan bij te mogen dragen!

 

 

Zo ga ik met collega toptrainer Krista Snijders door met onze team-booster "van werkdruk naar werkplezier" voor teams in de zorg. Omdat het nodig is.

 

 

Zo blijf ik zingen met Debby Marijnissen en liefst ook zoveel mogelijk in het theater, o.a. op 12 april in Theater Klif in Oosterhout. En gaan we door met onze smartlappenworkshops.

 

 

Zo blijf ik actief voor Buro StrakZ met (maatwerk)trainingen over de toekomst van de zorg en ga ik tijdens de ACBN / Vierdaagsefeesten Nijmegen ouderwets 7 dagen lang los als spreekstalmeester op de nieuwe lokatie van Plein 1944 in Nijmegen. Omdat het kan.

 

 

En blijf ik zelf veel spelen en ook improviseren. Zowel in mijn vrije tijd als tijdens zakelijke bijeenkomsten. Dat houdt me fris en scherp. 

 

 

Èn blijf ik me als vrijwilliger inzetten voor Funpop Festival, het Waalzinnig Festival en stichting Quiet Nijmegen. Juist omdat je als zelfstandige de hele tijd met jezelf en voor jezelf bezig bent, is het fijn om iets voor een ander te kunnen betekenen. 

 

 

Rest mij jou ook een mooie periode met je naasten te wensen, waarin je terugkijkt en stilstaat bij dat waar je dankbaar voor mag zijn. Dat je gezond bent - hoop ik, dat je leuk en zinvol werk doet of gaat doen. Dat je voldoende toekomt aan de dingen die er echt toe doen voor je. Dat gun ik je. En dat je af en toe smurfjes verstopt.

 

En hebben we samengewerkt het afgelopen jaar? Dan dank ik je voor het vertrouwen!

 

Tot in het nieuwe jaar! 

 

Miel

 

Stichting Quiet 

 

 

Stichting Quiet is een landelijke stichting (met een aparte community in Nijmegen) die zich op een bijzondere en eigenzinnige manier inzet voor mensen in armoedesituaties in Nederland. Dat klinkt door in verschillende activiteiten.  Hiermee stimuleren en organiseren we lokale solidariteit met mensen in armoedesituaties. De community’s worden ondersteund door Quiet Nederland die ook de Quiet 500 uitgeeft. De ‘armoedeglossy’ die met een knipoog het verhaal van mensen in armoede vertelt. Quiet heeft drie speerpunten: vertellen, verzachten & versterken.

 

 

Happy Miel

 

De afgelopen 8 jaar was Happy Miel de hele week gastheer bij café van Ouds tijdens de vierdaagsefeesten. Ook daar zong hij als presentator regelmatig een deuntje mee met de optredende artiesten. Als Nijmegenaar moet je echter ooit de vierdaagse mee gelopen hebben, en dit jaar moest het er eens van komen. Met zijn viertienjarige dochter Fien gaat hij de uitdaging aan. Alleen wandelen vinden ze echter niet uitdagend genoeg, ze leggen de lat graag wat hoger.  Dus gaan ze elke wandeldag onderweg minimaal drie keer een spetterend optreden weggeven langs de route. En ook op de wedren willen ze graag nog het podium op. Alles wat helpt om zoveel mogelijk lawaai te maken voor Quiet.

 

 

Jukebox en de Driestroom

 

De band van stichting de Driestroom, met de mooie quote: ‘wat betekent alledaags geluk voor jou’ is voor veel vaste wandelaars van de vierdaagse een bekend fenomeen. De band bestaat uit bewoners en medewerkers van de Driestroom en al jarenlang treden zij elke dag van de vierdaagse op langs de route.  Zij staan daarbij altijd op de beste plekken. Dinsdag in Elst, woensdag in Wijchen, donderdag in Groesbeek en vrijdag in Malden. Dit jaar zullen ze elke dag de zingende wandelaars kort in hun midden verwelkomen voor een paar liedjes. Mogelijk gaan ze zelfs samen nog wat zingen. 

 

 

 

Klik hier voor een impressie van het interview bij radio Nijmegen in het programma Saturday Mike Fever.

 

Saturday Mike Fever

 

Doneren?

Wat zeg je? Wil je meehelpen?  Dat is super tof!  Dat kan via deze link

Ik zing en wandel voor Quiet! (devierdaagsesponsorloop.nl)

 

Of kijk voor meer foto's en filmpjes op 

 

Zingende wandelaar-Facebook

Ik studeer deze zomer af als vakspecialist Playfullness aan The School of Play van Xandra van Hooff.

 

Een bijzondere opleiding met heel veel oefeningen die ik in mijn koffer meeneem om mensen op een speelse manier inzichten mee te geven en met heel veel theoretische kaders en modellen als basis. Xandra schotelt je haar schier oneindige kennis en literatuur voor over dit onderwerp waar je nooit over uitgeleerd en uitgelezen raakt. Een aanrader voor wie op een zowel praktische als theoretische manier meer wil weten over de werking van ons zenuwstelsel, de kracht van vermilderen en serieus te nemen speelsheid. Jee, wat is er veel te weten over dit onderwerp!

 

 

Ik ga mijn ervaringen tot zover doorgeven in workshops en korte trainingen rondom speelruimte zoeken en ga me daarbij vooral richten op leidinggevenden. Omdat ik zelf leiding heb gegeven, omdat ik toen zo'n workshop heel fijn had gevonden, omdat ik denk dat er veel mensen van kunnen profiteren als er meer lachend leiderschap wordt beleefd en getoond. En omdat ik uit ervaring weet dat maskers bij een leidinggevende functie kunnen horen maar niet helpend zijn. Misschien ga ik me aansluiten bij een (grotere) partij die zich bezig houdt met persoonlijk leiderschap, maar misschien ook niet. Ik wil in ieder geval geen concessies doen aan de manier waarop ik deze kennis in de wereld wil gaan zetten, dus het moet van twee kanten aanvullend zijn. En zo smurf mogelijk uiteraard.

 

 

Over smurf gesproken. Ik loop ook nog met het idee om een theaterprogramma te maken, deels op basis van improvisatie over dit onderwerp. Iets met grote smurf die zijn medesmurfen lachend op sleeptouw neemt en die door dicht bij zichzelf te blijven de smurfjes dichter zichzelf laat komen. En een spelshow over the masked leader die met een knipoog naar het RTL programma authentieke leiders zoekt en vindt. Wordt vervolgd!

 

 

Het was een leerzame opleiding, waarbij ik mezelf ook beter heb leren kennen. Ik ging van introvert naar sensitief en van voldoen aan verwachtingen naar opkomen voor mezelf. Ben ik dan wezenlijk veranderd? Nee, dat denk ik niet, maar ik ben wel vermilderd en nog veel rustiger als ik in een spannende situatie op mijn werk beland. Alsof alles er mag zijn en het altijd goed komt, ook als het niet goed komt. Die staat van zijn bereik je niet zomaar, het zal niet vanzelf gaan om dit ook weer door te geven, maar het is mooi om te merken dat het met de nodige herhaling en oefening zo werkt. Dat gun ik anderen ook.

 

 

Over gunnen gesproken, in de opleiding gaven we als deelnemers regelmatig kaartjes met complimentjes, inzichten, elfjes, gedachten of kwaliteiten. Ik lees ze vandaag nog even door en wat een feest is dat. Meer dan 200 stuks heb ik door het jaar heen mogen ontvangen. Ik moet ze nog selecteren, maar hier alvast wat cadeautjes die ik mocht uitpakken:

 

"Jij biedt inzichten en uitzichten"

 

"uitzicht-veredelaar"

 

"betrokken, volgend en voedend"

 

"mixer - brengt lucht in serieuze zaken"

 

 

Ik hoop nu ik dit zo opschrijf dat mijn medecursisten ook een aantal van dit soort fijne kaartjes hebben nagelezen, en dat ik daar dan ook een wezenlijke bijdrage in geleverd heb. Je gaat ervan stralen kan ik je zeggen.

 

 

Wat me meteen brengt bij een andere wens, hoe mooi zou het zijn als we als samenleving eens wat vaker ongevraagd een bak liefde over elkaar uitstorten.

 

 

Omdat het kan.

 

 

www.theschoolofplay.nl

 

 

 

 

"Iedereen heeft twee levens. Het tweede begint als je beseft dat je er maar èèn hebt..."  Mario de Andrade- Brazilië

 

Een vrolijke voorstelling over vergankelijkheid, spelen en de zoektocht naar het nu.

 

In het weekend van 22 tot 24 april 2022 speelde ik drie try-outs van deze nieuwe voorstelling bij Theaterwerkplaats Roest in Nijmegen, het thuishonk van mijn fijne regisseur Noortje Buiting. Een bijzondere plek met een mooie historie die heel mooi behouden is gebleven in de oude fabriekshal. 

 

Enkele reacties:

" Veel herkenbare situaties zaten erin, dank voor een zeer leuke avond"

" Erg gelachen om je woordgrappen en overpeinzingen, was hartstikke goed!"

" Wat een mooie show! Aanrader!"

" Wij hebben een hartstikke mooie middag gehad, gaaf dat ook de volgende generatie uit ons gezelschap het top vond, dankjewel!"

" Kleinkunst meets Stand-up; en Miel maakt op een mooie manier contact met zijn publiek"

 

Speellijst 2022/2023

 

24 september: MFA DE Schans Arcen, kaartjes kunnen hier al besteld worden

 

1 oktober: De Kromme Haan- Bunnik   https://dekrommehaan.nl/

 

8 oktober: Theater de Boemel Tilburg https://www.theaterdeboemel.nl/

 

29 oktober: Huis van Puck Arnhem    https://huisvanpuck.nl/

 

17 november: Lindenberg Nijmegen  https://www.delindenberg.com/

 

18 november: Lindenberg Nijmegen  https://www.delindenberg.com/

 

2023

 

04 maart:         Theater Karoessèl, Geleen,  https://www.karroessel.nl

 

11 maart:         Cultuurhuis Heerlen, Cultureel Hart van Parkstad - Cultuurhuis Heerlen

 

25 maart:         Theater Landgraaf,  Theater Landgraaf

 

----- Kaartjes via https://shop.ikbenaanwezig.nl/tickets/event/onderweg-cabaret-door-happy-miel

 

15 april:            Klein theater Zwaan, Gouda, Kleintheater Zwaan

 

16 april:            Thiemeloods Nijmegen, www.Thiemeloods.nl

 

-----Kaartjes via https://shop.ikbenaanwezig.nl/tickets/event/thiemeloods-live-happy-miel

 

 

Weet je nog leuke huiskamer achtige settings voor een persoonlijke en grappige voorstelling vol herkenbare situaties? Tip me gerust!

 

 

Ik wil op deze site graag af en toe aandacht besteden aan mensen uit mijn netwerk waar ik mee samen werk, die ik bewonder of die mij inspireren. Of alle drie. Met wie anders kan ik dan aftrappen dan met Suzanne Verheijden?  Sinds een paar jaar runt zij Buro Strakz, waarmee zij zich druk maakt om en bezig houdt met de toekomst van de zorg. We spreken elkaar begin 2022, uiteraard via het scherm.

 

Welke nieuwsbrieven lees je wel?

Haha, leuke vraag. Die van digivaardig in de zorg, en van Zorgvisie. Heel erg gerelateerd aan mijn werk rondom de toekomst van de zorg. Ik schoon een keer per jaar op, als ik nieuwsbrieven zie die ik niet lees meld ik me af. Maar ik parkeer ze ook vaak in een aparte map en dan bouw ik leestijd in en ga ik ze alsnog lezen. Op kantoor, in de wachtkamer, tijdens reclames van een televisie uitzending; wanneer ik daar zin in heb dus eigenlijk.

Wat wilde je vroeger worden?   

Juf of musical zangeres. Ik ging als Julie Andrews naar school, moest een heel groot grasveld over en dan zong ik “Do, a deer, a female deer”  en danste ik als Julie Andrews totdat ik op school was. Het is iets anders gelopen, maar ik sta nog wel regelmatig op een podium gelukkig, nu ook met mijn eigen cabaretprogramma over de toekomst van de zorg.

Waar sta jij voor op ‘s morgens?

Ik geniet ervan mensen te motiveren of enthousiasmeren, en alle vormen daarvan vind ik leuk. Dus of dat nou is via een lezing of webinar, of via de cabaretvoorstelling, of door het lezen van mijn boek over e-health: als ik merk dat mensen enthousiast raken over de onderwerpen waar ik ook enthousiast over ben, dan ben ik in mijn element. Al zijn het er maar drie die tijdens zo’n lezing figuurlijk of letterlijk in beweging komen, dan ben ik een blij mens. Zichtbare resultaten dus om uiteindelijk de kwaliteit van zorg steeds weer een stapje te verbeteren. Dat is de missie.

Als je dan mag kiezen tussen de reis daarnaartoe of het resultaat, wat weegt zwaarder? 

Pfff, lastig, kan ik niet tussen kiezen. Ik denk allebei even zwaar. Ik geniet net zoveel van het proces, als ik zie dat mensen aan het buigen zijn, dan van de uitkomst van dat proces. Ik denk dat het bij mij altijd gaat om ontwikkelen of ontwikkeling. Ik ben nu met een digitale escaperoom bezig, ook daarvoor geldt dat het maken zelf net zo leuk is als het eindresultaat. Zo lang er maar een raakvlak met ontwikkeling is.

Je bent een druk bezet ondernemer. Hoe houdt je zoveel mogelijk plezier in je werk? 

Door focus te houden op wat ik belangrijk vind en door ook af en toe nee te zeggen tegen datgene dat niet bijdraagt aan mijn doelstelling, of waarvan ik weet dat het een energie-lek is. Dus door hardop mezelf te bevragen op een aantal zaken. Ook door de samenwerking met de mensen om me heen. Ik heb nu een fantastisch team van freelancers om me heen. Gelijkgestemde, zelfstandige, gekwalificeerde en grappige mensen waar ik energie van krijg. Ik vind het ‘t fijnst als datgene wat ik doe effect heeft voor mensen, en dan kwetsbare groepen in het bijzonder. En dus haal ik meer plezier uit werken voor de zorg dan voor een commerciële sector. Dat heb ik ook wel gedaan en ik heb gemerkt dat ik er niet gelukkig van werd.

Wat is speelruimte voor jou? 

Speelruimte is voor mij humor gebruiken, creatieve werkvormen inzetten, of niet altijd datgene aanbieden wat de opdrachtgever wil. Zo heb ik ooit een pitch voor de provincie eigenhandig aangepast omdat ik vond dat ze de verkeerde dingen vroegen. In het begin stonden ze verbaasd te kijken maar uiteindelijk hielp het hen om in te zien dat ze zelf op het verkeerde pad zaten. Dat zie ik ook als speelruimte pakken, bewuste keuzes maken over wat ik vind dat nodig is. Verder improviseer ik heel graag, mijn lezingen zijn nooit van a tot z uitgeschreven en ik vind het een sport om binnen de tijd te blijven en vooral te varen op wat een bijeenkomst nodig heeft. Ik werk als innovator en wijk dus graag van gebaande paden af, ook dat is voor mij speelruimte.

Wat is een topdag voor jou?   

Dat kan verschillen. Ik kan op zijn tijd enorm genieten van een kantoordag waarin ik vooral denkwerk moet doen, veel moet lezen en me bezig houd met nieuwe dingen ontwikkelen. Aan de andere kant vind ik een dag die bomvol afspraken die heen en weer gaat tussen allerlei verschillende opdrachten ook soms heerlijk. Ik heb beide dagen nodig. Een week met evenwicht hiertussen voor mij een ideale week.

De laatste training die je zelf hebt gevolgd?  

Ik heb onlangs nog een training verandercommunicatie gevolgd. Omdat de zorg natuurlijk volop in verandering is en rondom het thema digitaal werken en e-health een andere mindset nodig is. Hoe neem je mensen goed mee in verandering maar dan vanuit de communicatiehoek. Maar ik blijf graag leren, dus de volgende opleiding is alweer gepland. Eind dit jaar ga ik de opleiding breinleren in organisaties volgen.

Wat zou je nog heel graag eens willen doen? 

Poeh…..niet meteen concrete wensen op persoonlijk vlak. Eindelijk weer skiën (inclusief après), dat zou tof zijn! Het plan voor dit jaar is te focussen op leidinggevenden in de zorg. Ik ben tevreden als het dit jaar lukt om die doelgroep in grote getalen bewust te maken van hun essentiële rol in het proces rondom digitalisering (en e-health) in de zorg. Deze professionals staan erg onder druk door tekorten en andere uitdagingen, terwijl zij op dit gebied echt verschil kunnen gaan maken. Ik hoop echt dat dit gaat lukken, we gaan er vol op inzetten.

 

Onderweg naar meer speelruimte

De kop is eraf - de reis is begonnen. Op de fiets naar Wijchen genoot ik al volop van het in beweging zijn, en dat gevoel ging de eerste twee dagen niet weg.

Waarom doe ik deze opleiding? Wat wil ik met deze opleiding? Al sinds ik de opleiding tot toegepaste impro-trainer deed bij Raymond van Driel wist ik dat ik hier meer van wilde. Intuïtief ben ik in mijn bijeenkomsten steeds meer van dit soort oefeningen gaan toepassen. Ik merkte wel dat het een nieuw te ontginnen gebied was, maar de ontwikkeling erin vinden kan nog beter. Ik kocht wat boeken, zocht links en rechts wat op internet, maar daar bleef het bij.

In het voorjaar las ik over de School of Play en ik raakte getriggerd. Na een telefoongesprek met Xandra, die me nog allerlei andere alternatieven aan de hand deed, ‘wist’ ik het zeker. Ik wil in ieder geval iets bij deze vrouw halen. Het introductieweekend in maart trok me ruimschoots over de streep: met 9 gelijkgestemden ongeremd spelen en ontdekken gaf me heel veel energie. En bracht ook verwarring, eerlijk is eerlijk. Want wat wil ik nou eigenlijk?

Ik weet het nog steeds niet precies. Ik geloof dat ik het liefst maar wat aanklooi en de wind volg, zakelijk gezien. Niet teveel volgens plan op zoek naar mijn ideale klant, zoals business coaches je willen doen geloven. Go with the flow en zoveel mogelijk genietmomenten creëren, zoals ik al 7 jaar doe als zelfstandig ondernemer. Waar ik stiekum heel trots op ben, want over werk niet te klagen, en over geniet-momenten ook niet. Toch zit er nog heel veel rek in die genietmomenten, zeker ook privé, want daar lukt het me veel moeilijker om in het moment te zijn, leven, genieten. Voelen vind ik ook moeilijk.

Ik schreef ooit een synopsis rondom een van mijn cabaretprogramma’s waarin ik opbiechtte dat in het moment leven eigenlijk nauwelijks lukt. Behalve als ik een spelletjesavond had met goede vrienden, en we altijd eindigden met smurfen verstoppen. Dus het thema is er al lang. Ik geloof dat daar de ware kern van mijn motivatie zit: meer van dat soort momenten, zeker ook privé creëren. Want ik twijfel over veel, zo niet alles, maar ik ben ervan overtuigd dat de theorie achter het waarom van het spelen helemaal klopt: spelen maakt je een mooier mens en je kunt daardoor beter in contact staan met jezelf, de ander en de wereld. En dat is me die 2,5 duizend euro meer dan waard.

Wat heb ik ervaren tijdens de eerste dagen?

Dat het me goed lukt om bij mezelf te blijven in zo’n nieuwe groep. Dat ik graag het braafste jongetje van de klas ben door enthousiast mee te doen en dat ik ervan geniet als dat gezien wordt door de juffrouw. Die sowieso mensen snel doorziet. Want zij is denk ik de eerste die mij niet introvert maar sensitief duidde, en door die simpele opmerking valt er heel veel ineens veel meer op zijn plek.

Maar dat ik ondanks die neiging om braaf mee te doen ook al op een aantal momenten mijn eigen speelruimte heb gezocht en gepakt om een oefening net ff op mijn eigen manier te doen en niet of nauwelijks toe te laten dat het wel ‘goed moet gebeuren’.  Overblijfsel van het introductie weekend. En dat voelt goed.

En dat ik wel registreer als iemand uit de groep even een time-out neemt.  Maar dat ik het goed bij de ander kan laten, en niet meteen in de hulpstand hoef te schieten. Wel in tweede instantie, door even te checken of het weer ok is, maar in ieder geval niet meteen in de Florence Nightingale-stand. Ik zie het als groei.

Ook kon ik op heel veel momenten gewoon genieten van de groep en de oefeningen, opgaan in het spel of spelletje, zonder dat mijn gedachten uitgingen naar de exacte bedoeling of uitvoering van de oefening: wat me in het eerste weekend nog minder goed af ging, toen zat ik toch nog vaak in mijn hoofd door een poging te doen alles te onthouden wat we aan het doen waren. Stom, maar wel wat er gebeurde.

Verder viel me ( weer) op hoe lastig ik het vind om echt te voelen wat er is in het moment. Bij de meeste oefeningen ontstaat er vanzelf iets, maar als ik mijn gevoel of verlangen een geluid moet geven komen mijn hoofd en mijn buik niet bij elkaar. Ik weet blijkbaar niet goed hoe dat moet. Vrijdag avond was mijn moeder bij ons thuis en toen gebeurde er wel het een en ander in mijn lijf. Iets. Dat ik nog niet kan duiden. Ook dagen later schieten er beelden van vroeger door mijn hoofd. Een liefdevolle omgeving? Ja. Alle ruimte om te groeien en bloeien: ja. Gesprekken over hoe je je voelt: nee. Daar zit iets. Niet iets waar ik gebukt onder ga want nuchterheid en evenwichtigheid zit er stevig in gebeiteld, maar er mist wel iets. Zoals iedereen ergens iets mist of teveel heeft gehad is dit denk ik mijn achilleshiel. Moeilijk bij mijn gevoel komen. Om van verlangen nog maar te zwijgen. Wat verlang ik eigenlijk?

Na een paar dagen mijmeren over wat ik hier ging schrijven komt dat het eerste boven: ik wil beter bij mijn gevoel kunnen komen, en zien wat me dat in eerste instantie privé en later wellicht ook zakelijk gaat brengen. Dat voelt goed. Nog geen vastomlijnde plannen over werkvormen workshops of wat dan ook. Wel input voor mijn nieuwe voorstelling merk ik, en dat voelt goed en geeft vertrouwen dat het goed is dat ik daarmee doorga. Want dat heb ik ook gemerkt dit weekend: als ik mensen door middel van mijn spel iets kan brengen voel ik me heel. Ik schreef in dezelfde synopsis ook: ik wil blijven bewegen, want vanuit beweging ontstaat altijd iets goeds. Wat dat dan ook is.

Ik kon wel door de grond zakken

Toen ik de deelnemers èèn voor èèn zag binnenkomen in de grote ruimte waar we die dag samen zouden komen. De een na de ander gunde me amper een blik waardig, hoezeer ik mijn best ook deed om oogcontact te maken en iedereen welkom te heten. Handen geven mocht nog niet. Natuurlijk waren er ook mensen die wel beleefd knikten of hallo zeiden, maar het was fifty fifty. En bij zo’n grote groep overvalt je dan al snel het gevoel dat men niet op je zit te wachten.

Even daarvoor had een van de enthousiaste managers die met mij deze bijeenkomst had voorbereid nog quasi grappig tegen me gezegd dat er wel de nodige weerstand in de groep zat tegen de bijeenkomst. En dat had ik een beetje aan mezelf te danken. Die kwam wel ff binnen.

Wat was het verhaal?  Ik had vooraf een filmpje gestuurd aan alle deelnemers waarin ik- gekleed in een hartjespak- iedereen op een luchtige manier had uitgenodigd voor deze teamdag. Het betrof een grote groep ICT-ers van een ziekenhuis die vanwege Corona een pittig jaar achter de rug hadden en elkaar maar heel sporadisch nog hadden gezien. Het moest dus naast een resultaatgerichte ook een ontspannen bijeenkomst worden. Ik had bewust gekozen voor mijn hartjespak om mensen metaforisch te wijzen op hun hart voor de zorg dat de afgelopen periode flink op de proef was gesteld maar ongetwijfeld nog volop klopte-  een aanname van mij, dat klopt ook. En zo’n pak geeft een wat theatrale en ongewonere lading aan een bijeenkomst die vooral ook ontspannen moest worden, en met vooral niet teveel eenrichtingsverkeer. En we hadden er- al zeggen we het zelf- ook echt een leuke en ongedwongen invulling aan gegeven in onze opzet.

Maar de boodschap was bij een deel van de mensen niet goed gevallen. Zij zagen vooral een man in een hartjespak en wisten niet goed wat te verwachten. Moesten ze zelf ook lekker gek gaan doen? Liever niet. Moesten ze uit hun comfort zone? Nee, dank u. Vertel ons eerst maar eens even wat precies de bedoeling is.

En terecht. Dat die bedoeling volkomen helder in mijn hoofd zat en dat ik ervan uitging dat mijn filmpje daar dan dus ook heel helder over was, wil nog niet zeggen dat de ontvangers dat allemaal ook zo zagen. En die werden eerder afgeleid door dat vrolijke pak dan geholpen. Het feit dat ze ICT-ers waren speelde misschien een rol, maar ik had ze bewust een beetje uitgedaagd. Kan geen kwaad toch, ICT-ers hebben toch zeker ook een hart?

Ik had nog een paar minuten tot de start van de ochtend. Vroeger had ik mezelf opgepompt en was stoïcijns vast blijven houden aan mijn plan. ‘Als je er dan eenmaal doorheen bent, dan komen ze vanzelf wel mee’.  Gelukkig weet ik nu beter.

Ik nam het woord en stelde me oprecht kwetsbaar op. Verplaatste me in hoe het voor de deelnemers was om tegenover een blij en overenthousiast type in een hartjespak te staan. En ik zei dat een deel van mij ook echt twijfelde aan of dit pak nu echt niet een beetje overdreven was. Maar ook dat er een deel is waarin dat heel erg bij mij past. En dat ik niet van ze verwachtte dat ze iets gingen doen deze ochtend waar ze niet achter stonden. Dat een gek pak niet meteen betekent dat we allemaal gek gaan doen. Dat ze zichzelf mochten- nee moesten zijn. Maar dat ik dat ook was. En dus dat pak aan had. En nu niet meer terug kon en wilde, dus ze moesten het er maar mee doen.

Het voelde niet als een trucje want het kwam oprecht van binnen uit. Maar het werkte wel als een trucje. Want net zo snel als mijn spanning kwam , was ie ook weer weg. En voor mijn gevoel was de weerstand in de groep daarna ook zo goed als verdwenen, op een enkele blik die ik nog opving na. En ook die mocht er zijn; je kunt niet altijd iedereen bereiken of ergens doorheen helpen, ook dat heb ik geleerd. En door dat te aanvaarden gaat alles eigenlijk moeiteloos. Goh, wat heb ik mezelf in dit soort situaties vaak geweld aangedaan. Achteraf.......

Het werd een goede sessie, met actieve deelnemers, veel uitwisseling en hart voor de zorg. Waar ik nu om meerdere redenen met een goed gevoel op terugkijk. En waarin ik weer ben gegroeid als facilitator en als mens.

Onderweg zijn, daar gaat het volgens mij om. Ik ben onderweg.

Een hart onder de riem!

De huidige tijd vraagt om anders denken. In maart ben ik als autodidact spontaan begonnen met het maken van korte muzikale videoboodschappen om mensen wat op te vrolijken. Met succes, en inmiddels bied ik deze dienst ook voor bedrijven aan. Ik denk graag mee over de inhoud en heb al de nodige voorbeelden klaar staan om u op weg te helpen.

Een vrolijke videoboodschap voor uw collega's om ondanks de huidige afstand toch even wat nabijheid te voelen. Voor elk budget. Ik maakte filmpjes voor DAR Nijmegen, Kind en Co, de Personeelsvereniging van UMC Radboud, secretaressedag bij Karakter en een twintigtal teams uit de zorg in de provincie Gelderland, omdat ik daar een subsidie voor binnen had gehaald. Teams van o.a. RIBW Rivierenland, Pluryn, Pactum, UMC Radboud, Siza, Driestroom, Philadelphia en Dichterbij konden een symbolisch hart onder de riem erg waarderen. In elk filmpje zorgde ik ook voor een korte bijdrage van een collega of leidinggevende waardoor de boodschap persoonlijker en dus effectiever werd. De combinatie van humor en oprechte waardering maakte indruk en zorgde voor verbinding tussen collega's en wat afleiding in bijzondere tijden.

De subsidie van de provincie Gelderland is helaas op, maar klik op deze links om een klein beetje een gevoel te krijgen bij zo'n filmpje

Ik heb ook al diverse inhoudelijke filmpjes mogen maken, die veel verder gaan dan alleen een vrolijke boodschap: de Kinderopvang-organisatie Kind en Co vroeg mij om 5 korte filmpjes te maken om hun medewerkers te informeren over een nieuwe methodiek.

Hier zijn  deel 1 Kind en Co  en  deel 2 Kind en Co te zien, de andere delen mag je uiteraard ook zien, dus geef maar een gil of kijk op mijn Youtube kanaal. Dit geeft alvast een indruk.

Of deze, voor de personeelsvereniging van UMC Radboud thuiswerk-karaoke

Of deze, met een variatie op all you need is love

U begrijpt dat de echte videoboodschappen voor teams of perosnen te persoonlijk zijn om hier te kunnen delen. U moet het doen met de reacties van twee van mijn opdrachtgevers:

"Miel heeft voor mijn team een geweldig filmpje gemaakt om hen te bedanken voor hun inzet in Corona-tijd. Ik heb contact opgenomen met Miel en binnen no-time kwam er een enthousiaste reactie en is t welbekende balletje gaan rollen. We hebben gesproken over mijn team en wat kenmerkend is geweest voor hen in de afgelopen periode. Geweldig hoe Miel dit omzet in een verrassend, energiek, luchtig filmpje met veel humor, waarbij beeld en tekst elkaar mooi versterken. Mijn team heeft het enorm gewaardeerd. Miel, dank je wel! "

"Ik klopte bij Miel aan met een vraag om introductiefilmpjes te maken bij het kwaliteitsinstrument wat ik met en voor KMN Kind & Co heb ontwikkeld. Dit instrument heet ons pedagogisch-educatief huis en is een kwaliteitsinstrument voor pedagogisch en educatie handelen. Miel heeft in de gedaante van Sjon de muzikale makelaar gezorgd voor een laagdrempelige kennismaking met dit huis voor al onze medewerkers. En dat is een grote groep mensen! Wat mij opviel aan Miel is dat hij goed begreep wat ik bedoelde en dat hij wat we besproken hadden snel kon omzetten naar toegankelijke filmpjes. Het is werk met een flinke knipoog, daar moet je van houden, maar ik geloof in de impact hiervan. Verder is Miel betrouwbaar en voor mij makkelijk in de omgang. Bedankt, Miel!"

Pleziergrossier?

Wat doe jij voor werk? Toen ik nog manager was bij het mooie Jobstap was het nog makkelijk. "Ik stuur mensen aan. Geef leiding. Vul spreadsheets in en drink de hele dag koffie terwijl ik met mensen praat. Let op de kleintjes. Zit op een stoel. Stimuleer of corrigeer mensen. Maak met regelmaat fouten en probeer daarvan te leren. " Zoiets. En dan nog iets over die mooie missie om mensen die een steuntje of een zetje kunnen gebruiken dat te geven wat ze nodig hebben. Niet meer en zeker niet minder. Op weg naar een inclusieve arbeidsmarkt. Deed het ook altijd wel goed op feestjes. En ik was er trots op, dat hielp ook.

Tegenwoordig is het lastiger. Uitdagender, in meerdere opzichten. Mijn werk is uitdagender, maar om het kort en krachtig in één korte zin samen te vatten vraagt ook wat denkwerk. Want ik moest op zoek naar een verbindende factor, en die ligt misschien niet zo voor de hand. Totdat ik bedacht dat de verbindende factor ook in het resultaat van je werkzaamheden kan zitten. Mensen hebben vaak de neiging te praten over wat ze doen als ze gevraagd wordt wat hun werk inhoudt, terwijl je het natuurlijk ook- of vooral- kan hebben over wat het oplevert.

Toen ik vijf jaar geleden zelf koos voor een carriére als eenmansbedrijf ben ik vooral gaan doen waar ik zin in had en wat ik leuk vond. Omdat ik naast mijn werk als manager al jarenlang bijkluste als cabaretier onder de naam Happy Miel was een naam voor mijn bedrijf al snel in beeld. Een netwerk in de wereld van entertainment en theater had ik ook al. Een zakelijk netwerk door mijn jarenlange ervaring als manager was ook - in beperkte mate- voorradig. Een businessplan had ik niet. Ik was net klaar met een opleiding tot trainer en trainingsacteur, en ben gewoon begonnen door in mijn netwerk te roepen wat ik te bieden heb. Lekker breed. Zingen, trainen, acteren, trainingsacteren, entertainen, presenteren, dagvoorzitteren, teambuilden. Van links naar rechts en weer terug. "Je moet focussen" zeiden mensen die er verstand van hadden. " Ik wil niet focussen", zei ik dan. Of : "laat me lekker". In de tussentijd dacht ik er wel af en toe over na, zou ik niet toch beter kunnen focussen? Doe ik het wel goed? Doe ik de dingen die ik doe wel goed genoeg. Van alles een beetje is van alles net niet, als je niet oppast.

Stiekem ben ik door de jaren heen toch steeds meer gaan focussen, zonder dat ik mijn activiteiten nu ineens veel anders inricht. Zeker, ik ben gegroeid in vele opzichten, maar ik ben nog steeds ook van vele markten thuis. Kan nog steeds genieten van een mooie sessie als trainingsacteur waar het echt ergens over gaat. Of een leermoment creëren door in een communicatietraining als trainer de juiste reflectievraag te stellen. Machtig mooi. Maar ik vind het ook nog steeds heerlijk om in de bomvolle tent van de Dag van het Levenslied met mijn maatje @debby marijnissen tegen de wanden op te schmieren door Samen Zijn te zingen. Of door een intieme over the top voorstelling van Danny Droes te spelen op de een theater festival. Ik blijf het allemaal doen. Omdat ik voel dat het bij me past, en dat is een criterium waar geen expert me van af praat. Maar er is meer. Want ik heb gemerkt dat er nog een rode draad door al mijn activiteiten heen loopt. Het levert namelijk iets op. Plezier. Vrolijkheid, lucht, samen-gevoel. Energie. Ik ben dus op zoek gegaan naar een term die dat gevoel, die opbrengst het beste verbeeldt. Ik stoeide met pleziergrossier. Maar dat raakte de kern niet. Sfeermeneer? Te gemaakt. Verbinder? Te zalvend. Uiteindelijk werd het energieleverancier. Voorlopig dekt dat de lading en ben ik er blij mee. Al denkt de helft van Linkedin wellicht dat ik voor de NUON werk. Laat mij die andere helft dan maar verblijden met mijn talenten. 

Doe mee aan de eerstvolgende trainingsdagen op  13-10-2023 en 03-11-2023  (NB:  Wel interesse maar geen tijd op genoemde data? Stuur een mail en ik zet je op de wachtlijst voor een volgende keer. We gaan dit vaker doen)

Korte impressie van de vorige keer?

Creatief denken en handelen is “het vermogen om nieuwe en/of ongebruikelijke maar toepasbare ideeën voor bestaande vraagstukken te vinden”.  Het zijn vaardigheden die in, onze maatschappij die complexer en steeds digitaler wordt, onmisbaar zijn!

De volgende vaardigheden horen bij creatief denken en handelen:

• het kennen en hanteren van creatieve technieken;
• het denken buiten gebaande paden;
• nieuwe samenhangen kunnen zien;
• het durven nemen van (verantwoorde) risico’s;
• fouten kunnen zien als leermogelijkheden;
• een ondernemende en onderzoekende houding.

Wat gaan we doen dan?

Wij organiseren twee energieke, uitdagende en creatieve trainingsdagen voor iedereen die deze vaardigheden wil trainen en kennis wil maken met creatieve denktechnieken. Je maakt kennis met de spelregels voor een goede brainstorm, oefent met diverse werkvormen om aan problemen te werken, en leert waar je als procesbegeleider van een brainstorm op let. Je krijgt inzicht in de theorie van creatief denken, maar gaat vooral in een dynamisch tempo actief zelf aan de slag. Door te doen vergroot je je lef, en ontdek en vergroot je je eigen creativiteit.  Voeg de vaardigheid na afloop maar toe aan je cv en je bent klaar voor de toekomst!

We?  We?  Wie is/zijn we?

Wij zijn Miel Verstappen en Suzanne Verheijden. We zijn beiden gecertificeerd trainer, en houden van een beetje gekkigheid en creatieve uitspatting zonder te kleien of borduren.  We hebben allebei ervaring in commercie en zorg en worden gedreven door werk dat er toe doet.

Miel combineert het trainersvak vol mooie inhoudelijke onderwerpen met theater, cabaret en dagvoorzitterschap.  Suzanne is verantwoordelijk voor innovatie in de zorg,  zet goede ideeën van mensen om in waardevolle oplossingen voor problemen van cliënten en is improvisatie-acteur. We houden van trainingen met ruimte voor inhoud en humor en het liefst geven we die samen!

Voor wie is het geschikt? Pas ik daar wel bij?

Voor iedereen die houdt van een uitdaging, een beetje gekkigheid, innovatief denken, beschikt over humor en energie en het lef heeft om met anderen een serieuze doch creatieve uitdaging aan te gaan. En niet bang is om te winnen. We gaan je serieus leren hoe creatief denken je kan helpen bij alledaagse en niet-alledaagse privé-of werkproblemen. Dus je bent welkom als je dat wilt leren!

Wanneer vinden deze leuke leerzame dag en plaats?

Op 13-10-2023 en 03-11-2023  van 09.27-16.02 uur (wij houden niet van een 9 tot 4 mentaliteit).  

Op welk adres moet ik mijn navigatie instellen?

We zitten deze dagen in de regio Utrecht, lokatie Bierkantine aan de Ravellaan

Hoe lang moet ik sparen?

Dat valt reuze mee. Wil je worden opgeleid tot procesbegeleider? Volg dan de tweedaagse training. Kosten voor de tweedaagse zijn 374 € excl. BTW  voor particulieren. Voor ZZP-ers en bedrijven 395 € ex BTW. Mail ons voor meer info en eventuele data voor incompany workshops/ traningen. 

De kosten voor alleen dag 1 bedragen voor particulieren 175 euro ex BTW inclusief lunch, en koffie/thee. Voor bedrijven en zelfstandigen: €199,- ex BTW, inclusief lunch en koffie/thee.

Waar geef ik mijn ja-woord?

Mail naar: miel@happymiel.nl en vermeld met hoeveel personen je meedoet, je naam, factuuradres en telefoonnummer, en of je dieetwensen of allergieën hebt. We sturen je een factuur met betalings- en annuleringsvoorwaarden.

Tot gauw?

Suzanne en Miel

NB: Wel interesse maar geen tijd op genoemde data? Stuur een mail en ik zet je op de wachtlijst voor een volgende keer.

Authentiek?

Zoals dat gaat met modewoorden zijn ze aan slijtage onderhevig. Wat ooit als een waarheid klonk kan een paar maanden later zomaar uitgekauwd overkomen. Aan het einde van elk jaar verschijnen er lijstjes over jeukwoorden. 'Authenticiteit' heeft er de laatste jaren ongetwijfeld ook tussen gestaan. Persoonlijk heb ik niet zo'n allergie bij het gebruik van dit woord, ik ken wel een gros woorden die me meer uitslag bezorgen. 'Een stukje van jezelf', 'meer in je kracht gaan staan' , 'dingen aanvliegen' en 'iets tegen je aanhouden' , en dan dus nog 140 van dat soort termen. Die ik ongetwijfeld ook wel eens gebezigd heb. Gebezigd? Over jeuk gesproken. Voor mij hoort authenticiteit nog niet meteen in dat rijtje, al is de context natuurlijk wel doorslaggevend. In de ene situatie- lees: bij de ene spreker- komt het woord authentiek nu eenmaal prettiger de strot uit dan bij de andere. Authentieker ook. In mijn training rondom presentatievaardigheden komt het woord nog regelmatig voorbij; ook uit mijn mond, ik geef het toe. Omdat het nu eenmaal zo'n centraal thema is rondom presentaties. En ik zoek wel naar alternatieven, maar vind het woord nog steeds erg vaak op zijn plek. Ik gebruik ook wel eens het woord 'geloofwaardig', maar om geloofwaardig te blijven varieer ik binnen mijn feedback ook wel met termen als 'naturel', of 'ontspannen'. Congruent, ook mooi. Maar wat zwaar aangezet. Hoe je het ook wendt of keert, gemeenplaatsen liggen altijd op de loer als het gaat om feedback rondom een presentatie. Sla er de talentenjachtjuryrapporten maar op na: kromme tenen gegarandeerd. Al heb ik Lil Kleine behalve op een groot ego nog nooit op het gebruik van het woord congruent kunnen betrappen. Dus dat is dan weer wel congruent.

Wanneer ik iets teruggeef (mag dat nog?) aan een deelnemer van zo'n training ben ik me erg bewust van mijn woorden. En zorg ik dat ik zelf dus ook geloofwaardig overkom in mijn commentaar. Door zo eerlijk en opbouwend mogelijk te zijn, en daarnaast door op zoek te gaan naar wat er achter de woorden schuilgaat. Door te onderzoeken wat er in de onderstroom gebeurt wanneer iemand voor een groep staat. Dat ongrijpbare gevoel van loskomen van het nu en jezelf horen praten. Er niet van kunnen genieten, je benen en voeten niet meer voelen. Geen controle meer hebben over de situatie. Geen plezier meer ervaren, geen contact met je 'publiek' en vooral jezelf. Door samen met de groep op zoek te gaan naar verklaringen voor dat gevoel ( die bij iedereen anders kunnen zijn) komen we tijdens de tweedaagse training een flink stuk dichterbij dat doel: met (meer) glans voor de groep. Door een sfeer te scheppen waarin je mag leren van je fouten en valkuilen. En van elkaar, want ik geloof in de kracht van het werken in een groep. Met gelijkgestemden. Mensen met dezelfde uitdaging, om nog maar eens een modewoord te gebruiken. En door te oefenen natuurlijk. Veel oefenen. Want dat baart kunst! En waar ging het in kunst ook alweer om? Juist! Om de authenticiteit!

Op 13 en 20 juni 2020 organiseer ik weer zo'n tweedaagse zoektocht naar authenticiteit, meer info hier!

En dit vonden eerdere deelnemers, onvoorbereid, behoorlijk naturel en met goedkeuring om te filmen.

Wim Marijnissen stopt per 01-08 met zijn werkzaamheden binnen Marijnissen, Bureau voor Training en Advies. Hij draagt zijn klantenbestand aan mij over en dat vind ik een grote eer.

Wim’s bedrijf kenmerkt(e) zich door zijn creatieve benadering van vraagstukken, zijn niet aflatende optimisme en zijn overtuiging dat alles mogelijk is. Daarbij komt dat hij een enorme perfectionist is, dus zijn klanten krijgen altijd waar voor hun geld. En meer. Het is voor mij een groot compliment dat hij in mij een waardige opvolger ziet van zijn werkzaamheden. Ik zal alles doen om zijn ‘erfenis’ met waarde te dragen. Voor de (ex) klanten van Wim is het wellicht fijn om te weten dat hij mij op afstand blijft adviseren en helpen. Daarvoor hebben wij samen een voor beide partijen een werkbare oplossing bedacht. U krijgt daarmee het beste van twee werelden: de ervaring en creativiteit van Wim, aangevuld met de theatrale saus en kennis van ondergetekende. Dat moet tevreden klanten opleveren!

Durf te falen!

Een jaar geleden woonde ik een presentatie bij van Remko van der Drift over faalkunde, erg inspirerend. En confronterend. Want hoe graag ik ook toegeef dat ik van mijn fouten wil en mag leren, hoe goed ben ik daar nu echt in? Laat ik eens een stap zetten op dat gebied, door openlijk te ventileren over een van mijn mindere ervaringen als trainer.

Vandaag sprak ik een oude klant van me, omdat we hadden afgesproken dat we na een half jaar zouden bellen hoe de vlag erbij hing. En of de training van 6 maanden geleden had gebracht wat we ervan hadden gehoopt. Dat was zo, al was de uitkomst toch een tikkeltje anders dan gehoopt, voor mij althans. Er was namelijk een kans geweest dat er een vervolgopdracht uit zou komen, maar die vlieger ging niet op. Tot mijn spijt, en deels door mijn eigen schuld.

Tijdens de creatieve sessie die ik voor hen begeleidde kwam de energie maar niet echt vrij. Daar waar het mij doorgaans moeiteloos lukt om de boel aan de gang te krijgen hing er al de hele dag een soort deken over de groep waar ik mijn vinger maar niet op kreeg. Op plekken waar normaal een gulle lach of in ieder geval een begripvolle glimlach kwam bleef het stil of werd er hier en daar een cynische opmerking gemaakt. Die ik negeerde. Fout nummer 1.

Halverwege de ochtend stapte ik dan toch in de spanning, ik vroeg aan de groep waarom de energie niet echt ging stromen. En of het aan mij lag. Dat laatste bleek niet zo te zijn. Gevoel van opluchting! Zie je wel , ik doe niets verkeerd. Maar ik kreeg ook geen bevredigend antwoord op wat er dan wel speelde. En ik liet het gaan. Fout nummer 2. De minuten daarna leek het even beter te gaan maar echt lekker los kwam de groep en dus ook de training geen moment. Echte flow zoals ik die op dit soort dagen meestal ervaar was er in ieder geval niet. Iedereen deed verder wel plichtsgetrouw mee en aan het einde van de dag hadden we toch een behoorlijke opbrengst, zoals altijd eigenlijk bij dit soort sessies.

Maar toen kwam de aap uit de mouw. Pas bij de evaluatie gaven enkele deelnemers aan dat ze een soortgelijke sessie binnen de organisatie al vaker hadden gedaan. In een andere vorm, maar in grote lijnen hetzelfde. En dat het zo frustrerend was dat er dan na afloop dan zo weinig mee gedaan werd. In de voorbereidende gesprekken – waar toch echt meerdere mensen bij betrokken zijn geweest die dat wisten- is dit echter nooit aan de orde geweest. De nieuwe directeur had na een grondige inventarisatie bij alle personeelsleden in al haar wijsheid besloten dat een creatieve denksessie een juiste werkvorm was om nieuwe richting te geven aan de organisatie. Maar als zij had geweten wat zij nu weet, met de kennis van nu zoals dat heet- dan was er eerst iets anders nodig geweest. Want blijkbaar was er in dit bedrijf zo’n cultuur ontstaan waarin studiedagen/ personeelsdagen voor kennis werden aangenomen en waarin mensen daarna weer zwijgend op hun eigen eiland verder gingen. Weinig eigenaarschap, betrokkenheid, vertrouwen, openheid. Zowel vanuit (oude) leiding naar medewerkers als omgekeerd. Omdat er toch nooit iets wezenlijks veranderde. Mensen waren in de voorbereiding van deze dag blijkbaar alweer vergeten dat ze dit al vaker hadden gedaan en kwamen er ter plekke pas achter dat ze dus dingen dubbel aan het doen waren. Maar diezelfde mensen namen vervolgens niet de ruimte om dit in de ochtend al te zeggen.

Ik neem mezelf niets kwalijk, maar ik zie wel dat ik hier een fraai leermoment te pakken heb. In de voorbereiding van zo’n dag kan ik specifieker doorvragen naar eerdere sessies, maar vooral tijdens de dag zelf had ik geen genoegen moeten nemen met een half antwoord. Onder de oppervlakte speelde er van alles, ik had het lef niet om de training ècht stil te leggen en met de groep op zoek te gaan naar een alternatief. Achteraf makkelijk, toen niet voor gekozen. Of het een vervolgopdracht had opgeleverd? Geen idee. In ieder geval levert me dit een mooi verhaal op. En een aanleiding om het boek van Remko nog eens uit de kast te halen.

Op 08 en 09 december mocht ik twee keer in een volle steigerzaal mijn voorstelling Magmens spelen. Een persoonlijk programma over de last van het moeten en kunst van het mogen. Losjes opgehangen aan het thema 50 worden, of ouder worden in het algemeen. Veel veertigers en vijftigers in de zaal, wellicht het beste publiek voor deze voorstelling vanwege de herkenbare thema’s . Ik had hard gewerkt om tot deze voorstelling te komen en heb veel hulp gehad.

 

Van Bram Coopmans, professioneel acteur en maker, en al jarenlang een goede vriend op afstand die mij al eerder naar een hoger niveau heeft weten te tillen. En die vooral in de beginfase de juiste dingen heeft gezegd en gedaan. En geschrapt.  Van Inge van Leiden , die de eindregie heeft gedaan en zo de puntjes en punten op de i heeft gezet. Van vriend Marc Damen, die tekende voor de prachtige muziek en die in december zelf ook speelde. Van Thea Marijnissen, die vrijwel belangeloos een prachtig kostuum voor me maakte. Van Marije Dupont die tovert met lampjes en goed aanvoelt wat deze voorstelling op dat gebied nodig had. Van Mariena Steensma  die een geweldig oog heeft voor vormgeving  en een hele mooie poster en flyer heeft ontworpen. Van Gijs Jacobs, die de foto maakte en –ongevraagd, omdat ie het leuk vindt- ook opnames heeft zitten maken vanuit de zaal. En van mijn vrouw en kinderen, die me in de weken daarvoor wat vaker moesten missen dan gewoonlijk, maar die me daarin steunden.

 

De reacties waren erg fijn, ontroerend ook. Uit allerlei onverwachte hoek. Zoals ik al eerder schreef: deze voorstelling is mijn beste ooit en was vooral leuk om te spelen. Daar waar ik eerder nogal eens    ( onbewust)  cabaretiers die ik hoog heb zitten probeerde te evenaren, of te krampachtig en hard werkend op het podium kon staan, teveel bezig met de tekst, teveel bezig met wat men ervan zou vinden,  kwam het nu veel meer als vanzelf.  Het heilige moeten vervangen door speels mogen.
Alleen daarom al wilde ik nog wel een paar keer, en dat gaat ook gebeuren. Omdat het leuk is.  Eerst mag ik op 6 oktober in mijn geboortedorp Arcen aan de bak, in het MFA dat voor de gelegenheid in een intiem theaterzaaltje wordt veranderd. En dan vier weken later op 8 november nogmaals in Groesbeek in het altijd gezellige Cardo. Ergens dit seizoen speel ik ook nog een benefiet optreden in Overasselt, datum volgt. Daarna is het klaar en focus ik me weer op nieuwe dingen.

Ik wil een kortere versie maken die geschikt is voor thema bijeenkomsten, congressen, discussie avonden.  Ik schat namelijk in, mede gevoed door de reacties , dat de thema’s rondom keuzes maken, duurzame inzetbaarheid en moeten/mogen zich heel goed lenen voor allerlei gerelateerde onderwerpen waar we de komende jaren zakelijk gezien mee te maken hebben. En dan kan humor zo maar een hele fijne manier zijn om lucht aan zware onderwerpen te geven.

Kaarten voor de voorstelling in Arcen zijn niet online te krijgen, maar ik kan je wel op een lijst zetten . In Groesbeek kun je via de site van Cardo reserveren.  

 

Magmens

Wat is dat toch in mij dat steeds weer maakt dat ik op een podium wil klimmen? Alle blikken op me gericht wil hebben. Op zoek naar applaus en bevestiging? Wat bezielde me op de lagere school -klas 5, meester Bush- om elke week weer iets te bedenken voor de toneelmiddagen. Zo vaak dat deze op een dag tegen me verzuchtte: “Miel, je mag ook wel eens een weekje overslaan hoor…”

Eerlijk antwoord: ik weet het niet precies. Ben liefdevol opgevoed en heb over aandacht niets te klagen gehad. Dus zo simpel is het nou ook weer niet. Ik houd er gewoon van om mensen plezier te brengen en kan dat toevallig ook heel behoorlijk. In het ‘dagelijks leven’ heb ik een bloedhekel aan mensen die de hele tijd alle aandacht op zichzelf vestigen. Die alleen maar zenden , niet luisteren. Dus luister ik dan. En hoe. Ik heb de luisterstand bijna uitgevonden. Maar zodra de gelegenheid zich aandient en ik de rol van gangmaker, entertainer of presentator mag vervullen in een officiële rol, dan ga ik daar vol voor. En wil ik het onderste uit de kan, ben pas tevreden als iedereen het leuk heeft. Maar waarom?

Cabaret

Achteraf ook niet zo gek dat ik in de jaren negentig in cabaret geïnteresseerd raakte. Met Harry Jekkers als jeugdheld wilde ik dat ook zelf kunnen. In een opwelling en onder druk van vriend Sander Buunk het steigertheater gebeld. Een voorstelling had ik nog niet, maar een datum al vast wel. Een half jaar later speelden we onder de naam Miel & Ik drie avondvullende en uitverkochte voorstellingen in het oude mooie theater aan de Fortstraat in Nijmegen. Voor bekenden , vrienden en bekenden van vrienden. Maar toch, enthousiasme alom. Nog geen maand later volgde ons vierde optreden bij de auditie voor het Leids Cabaret Festival waar we doorheen kwamen en met open armen werden ontvangen. En samen met o.a . ene Claudia de Breij na 1 succesvolle ronde weer mochten vertrekken. Toch nog te groen. Maar de smaak te pakken. Dus door. Veel meters gaan maken , dat was het devies.

Touren

Dus opgetreden door heel het land, in mooie maar ook obscure zaaltjes. Met mooi en ook obscuur publiek. En in de loop der jaren nog twee keer een deelname aan datzelfde Leids Cabaret Festival. Met opnieuw succes en waardering, en de bevestiging van de opgaande lijn. Veel gelachen, soms gejankt. En toch ook nog regelmatig die vraag net vòòr een optreden: “ Waarom? Waarom doe ik dit? “ . De zenuwen vooraf, de spanning in je buik, de twijfel of het goed en leuk genoeg is, of je niet door het podium zult zakken. Of het ertoe doet. Ik had ook wel een antwoord op die waarom-vraag in die dagen. Ik dacht dat ik ‘moest ‘ optreden. Dat het mijn bestemming was, mijn noodzaak, mijn raison d’être. Want als ik wat te spelen had voelde ik me heel. Dacht ik.

Pauze

Ik was een hardwerkende cabaretier , al zeg ik het zelf . Deed alles in eigen beheer. PR , optredens regelen , schrijven, spelen…. bedenk het maar. Door de jaren heen 6 avondvullende voorstellingen gemaakt, en daarnaast had ik een serieuze voltijdsbaan als manager. Maar ik was er blij mee. Ik werkte bij een schitterend bedrijf en had een mooie uitlaatklep in het weekend. Intussen was ik echter ook twee dochters rijker en had ik tijd tekort. Dus kwam er in 2011 min of meer noodgedwongen een pauze in de uitlaatklep. Het moest natuurlijk wel leuk blijven. Gek genoeg was er van die zogenaamde noodzaak ineens toch een stuk minder over dan voorheen gedacht. De wereld draaide gewoon door. Niemand die in een crisis belandde omdat ik niet meer op de cabaretpodia rondliep. Zelfs ik niet. Waar had ik me al die tijd druk over gemaakt met die zogenaamde noodzaak? Waarom?

Nieuwe show

Maar tijden veranderen. Kinderen zijn intussen al wat zelfstandiger, de prachtige baan ingeruild voor een zeker zo druk en zeker zo prachtig bestaan als zelfstandige. Maar dus ook eigen baas over mijn agenda. En in december word ik vijftig. Sinds vorig jaar kwam het plan om dat eens gewoon met een nieuwe voorstelling te vieren. Hoe vet zou dat zijn. Niet omdat het moet, geen noodzaak . Maar omdat het kan! Zonder de ambitie en verwachting om nu weer allerlei achteraf zaaltjes te gaan opzoeken. Maar wel met de wil om mijn beste programma tot zover te maken. Waarom? Omdat het mag! Ik voel me nu al trots en tevreden over deze beslissing. De show staat in de grondverf en de repetities gaan erg goed. Alle mensen die ik er tot nu toe bij betrokken heb zijn enthousiast en ik voel geen enkele druk, alleen maar trots en pret. Had ik het zo maar altijd gedaan...

De Magmens, over de kunst van het mogen en de last van het moeten. Een voorstelling die je mag zien en niet moet missen

Geprikkeld?

www.delindenberg.com/theater/miel-verstappen